Ağacın tarih boyunca insanın en büyük yardımcılarından biri olduğunu söylemek mümkündür. Yemişleriyle karnını doyuran, gölgesinde soluklanan, kovuğunda dinlenen insan, ağaçla her zaman iç içe yaşamıştır. İşlenmiş ahşap haliyle konutunu, ibadethanesini, kamusal mekânlarını inşa etmiş; gündelik eşyalarını yapmış; ahşap işlerini sanata, zanaata dönüştürmüştür. Türk zanaat gelenekleri arasında yer alan baston yapımı bunlar arasında önemlidir. Çoğunlukla ceviz ağacından yapılan bastonlar hem işlevsel olmaları hem de aksesuar olarak kullanılmaları sebebiyle talep görmektedir. Belli boyutlarda kesilen ağaçlar çeşitli işlemlerden geçirildikten sonra baston olarak üretilmeye başlanır. Bastonun sap, gövde ve uç olmak üzere üç bölümü vardır; süsleme ögeleri çoğunlukla sap kısmında toplanır. Topuz biçimli, çengel biçimli, figürlü saplarda farklı malzemeler de (boynuz, kemik vb.) tercih edilebilir. Ayrıca gövde de oyma, kakma, boyama gibi tekniklerle süslenebilir. Baston (asâ) kullanımının çeşitli kültürlerde asaletle, otoriteyle, bilgelikle, zarafetle ilişkilendirilmesi bu objeye verilen önemi artırır. Günümüzde bastonculuğun merkezleri arasında Zonguldak’ın Devrek, Bitlis’in Ahlat, Sakarya’nın Taraklı ilçeleriyle Karabük sayılabilir.